در دیده ی من...

ﻣﺎﯾﻪ ﺍﺻﻞ ﻭ ﻧﺴﺐ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﺭ ﺍﺳﺖﻫﺮ ﻛﺴﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﺯﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖﺩﻭﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻻ ﻧﺸﯿﻨﺪ کسر ﺷــﺄﻥ شعله ﻧﯿﺴﺖﺟﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﮕﯿﺮﺩ گرچه ﺍﻭ ﺑﺎﻻ ﺗﺮﺍﺳﺖﻧﺎﻛﺴﯽ ﮔﺮ ﺍﺯ ﻛﺴﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﻋﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖﺭﻭﯼ ﺩﺭﯾﺎ، ﺧﺲ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﻗﻌﺮ ﺩﺭﯾﺎ ﮔﻮﻫﺮ ﺍﺳﺖﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻋﻮﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﯿﻜﻨﻨﺪﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻧﮕﺸﺖ کوچک ﻻﯾﻖ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖﺁﻫﻦ ﻭ ﻓﻮﻻﺩ ﺍﺯ یک ﻛﻮﺭﻩ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﺑﺮﻭﻥﺁﻥ ﯾﻜﯽ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻌﻞ ﺧﺮ ﺍﺳﺖکرﻩ ﺍﺳـﺐ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺍﺯ ﭘـﺲ مادر ﺭﻭﺩکرﻩ ﺧر ﺍﺯ ﺧــﺮﯾﺖ ﭘﯿﺸﺎ ﭘﯿﺶ مادر ﺍﺳﺖﻛﺎﻛﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺭﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﺯﻟﻒ ، ﺍﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﻪ مشک ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﺳﺖﭘﺎﺩﺷﻪ ﻣﻔﻠﺲ ﻛﻪ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﻍ ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺳﺖﺩﺍﺋﻤﺎً ﺧﻮﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﺗﯿﻐﯽ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻮﻫﺮ ﺍﺳﺖﺳﺒﺰﻩ ﭘﺎﻣﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﯿﻮﻩ ﺩﺍﺭﺩﺧﺘﺮ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻧﺠﯿﺐ ﺍﻓﺘـﺎﺩ ﻣﻔﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﺳﺖﺻﺎﺋﺒﺎ !ﻋﯿﺐ ﺧﻮﺩ ﮔﻮ ﻋﯿﺐ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﮕﻮﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﯿﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ"صائب تبریزی" در دیده ی من......

به رهی دیدم برگِ خزانپژمرده ز بیدادِ زمان؛ کز شاخه، جدا بودچو ز گلشن؛ رو کرده نهاندر رهگذرش بادِ خزان؛ چون پیکِ بلا بودای برگِ ستمدیده ی پاییزیآخر تو ز گلشن؛ ز چه بگریزی؟روزی تو هم آغوشِ گلی بودیدلداده وُ مدهوشِ گلی بودیای عاشقِ شیدا؛ دلداده ی رسواگویمت چرا فسرده امدر گل؛ نه صفایی باشد نه وفاییجز ستم ز وی نبرده امآه! بارِ غمت؛ در دل بنشاندمدر رهِ او؛ من جان بفشاندمتا شود؛ نوگلِ گلشن وُ دیده شودرفت آن گلِ من؛ از دستبا خار وُ خسی پیوستمن ماندم وُ صد خارِ ستم؛این پیکر بی جانبه رهی دیدم برگِ خزانپژمرده ز بیدادِ زمان؛ کز شاخه، جدا بودچو ز گلشن رو کرده نهاندر رهگذرش بادِ خزان؛ چون پیکِ بلا بود ..."بیژن ترقی" در دیده ی من......

یک روز به شیدایی در زلف تو آویزمزان دو لب شیرینت صد شور برانگیزمگر قصد جفا داری اینک من و اینک سرور راه وفا داری جان در قدمت ریزمبس توبه و پرهیزم کز عشق تو باطل شدمن بعد بدان شرطم کز توبه بپرهیزمسیم دل مسکینم در خاک درت گم شدخاک سر هر کویی بی فایده می‌بیزمدر شهر به رسوایی دشمن به دفم برزدتا بر دف عشق آمد تیر نظر تیزممجنون رخ لیلی چون قیس بنی عامرفرهاد لب شیرین چون خسرو پرویزمگفتی به غمم بنشین یا از سر جان برخیزفرمان برمت جانا بنشینم و برخیزمگر بی تو بود جنت بر کنگره ننشینمور با تو بود دوزخ در سلسله آویزمبا یاد تو گر سعدی در شعر نمی‌گنجدچون دوست یگانه شد با غیر نیامیزم در دیده ی من......

به جانِ خواجه و حقِ قدیم و عهدِ درستکه مونسِ دمِ صبحم، دعای دولت توستسرشک من که ز طوفان نوح دست بَرَدز لوح سینه نیارَست نقشِ مهرِ تو شُستبکن معامله‌ای، وین دل شکسته بخرکه با شکستگی ارزد به صد هزار درستزبان مور به آصف دراز گشت و رواستکه خواجه خاتَمِ جم، یاوه کرد و باز نَجُستدلا طمع مَبر از لطف بی‌نهایت دوستچو لاف عشق زدی سر بباز، چابک و چُستبه صدق کوش، که خورشید زایَد از نَفَسَتکه از دروغ سیه روی گشت صبحِ نخستشدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوزنمی‌کنی به ترحم، نِطاق سلسله سستمرنج حافظ و از دلبران حِفاظ مجویگناه باغ چه باشد چو این گیاه نَرُست"حافظ" در دیده ی من......

زندگی در صدف خویش گهر ساختن استدر دل شعله فرو رفتن و نگداختن استعشق ازین گنبد در بسته برون تاختن استشیشهٔ ماه ز طاق فلک انداختن استسلطنت نقد دل و دین ز کف انداختن استبه یکی داد جهان بردن و جان باختن استحکمت و فلسفه را همت مردی بایدتیغ اندیشه بروی دو جهان آختن استمذهب زنده دلان خواب پریشانی نیستاز همین خاک جهان دگری ساختن است" اقبال لاهوری" در دیده ی من......

جان جهان دوش کجا بوده اینی غلطم در دل ما بوده ایآه که من دوش چه سان بوده امآه که تو دوش که را بوده ایرشک برم کاش قبا بودمیچون که در آغوش قبا بوده ایزهره ندارم که بگویم ترابی من بیچاره کجا بوده ایآینه ای رنگ تو عکس کسی استتو ز همه رنگ جدا بوده ایرنگ رخ خوب تو آخر گواستدر حرم لطف خدا بوده ایرنگ تو داری که ز رنگ جهانپاکی و همرنگ بقا بوده ایآیینه ای رنگ تو عکس کسی استتو ز همه رنگ جدا بوده ای"مولانا" در دیده ی من......